در این زمان که سازندگان و تولیدکنندگان فیلم اهل ریسک کردن نیستند و جانبدارانه فیلم می‌سازند، باید به ستایش فیلمی پرداخت که سبکی جاه‌طلبانه و بی‌پروا را برای بیان داستان انتخاب می‌کنند و Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths یکی از همین فیلم‌هاست.
با مووی21 همراه شوید تا علاوه بر پوشش اخبار تلوزیونی و سینمایی و سلبریتی، به نقد و بررسی این فیلم بپردازیم…
خطر لو رفتن جزئی داستان در ادامه متن
درباره فیلم
لازم نیست که از این فیلم خوشتان بیاید، فقط کافی‌ست متوجه خلاقیت و استعداد کارگردان در سبک فیلم‌سازی او شوید.
الخاندرو گونسالس اینیاریتو 59 ساله، نخستین کارگردان مکزیکی نامزد شده برای دریافت جایزه اسکار بهترین کارگردانی و برنده آن است.
Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths یک درام-کمدی سیاه است که ریشه‌هایی در زندگی شخصی خود کارگردان دارد.
البته نوع طنز فیلم ممکن است باب دل همه نباشد، اما از همان صحنه اول، جایی که به دنیا آمدن او را به تصویر می‌کشد، می‌توان متوجه شد که آیا این مدل از طنز، مورد پسند شما هست یا نه.
داستان فیلم
سیلوریو گاما، یک خبرنگار و مستندساز مکزیکی ساکن لس آنجلس است که کارهایش طی سال‌های اخیر بیشتر شخصی بوده و برای آخرین کارش، یک جایزه معتبر دریافت کرده است.
اما او با دریافت این جایزه و بازگشت به کشور مادری‌اش فکرهایی به سرش می‌رسد که او را میان خیال و واقعیت شناور می‌کند.
زمانی که سیلوریو به مکزیک باز می‌گردد، همکار او در فیلم‌سازی که یک مجری تلوزیون است با زخم زبان به او می‌گوید که سیلوریو جنم یک خبرنگار واقعی را ندارد و از این نقطه شباهت‌های میان او و زندگی شخصی کارگردان بیشتر و بیشتر می‌شود.
Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths با به نمایش گذاشتن زندگی کارگردان، به طور ناخودآگاه برچسب افراط‌کاری و متظاهر بودن را نسیب خود کرده است و به نظر می‌آید باردو نیز نمی‌تواند از نقدهایی که به سیلوریو وارد است فرار کند.
اما اگر هنر به معنی بازتاب و بروز خودمان باشد، باردو یک شاهکار است.
نقدهای وارد بر فیلم
باردو همان بحران شخصیتی را تجربه می‌کند که هر آدمی ممکن است تجربه کند. ممکن است لحظه‌ای در پرجمعیت‌ترین مکان دنیا و لحظه‌ای بعد در یک دست‌شویی تنها و در انزوا نشسته باشد و با پدرش صحبت کند؛ پدری که قبلا فوت کرده است.
نکته جالبی درباره این فیلم وجود دارد: این نسخه کم‌توجه‌شده فیلم روما است. با این تفاوت که در آن به گذشته می‌رفتیم و در این با گیجی در حال و گذشته شناوریم.
Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths همین قدر پیچیده و شاخه به شاخه جلو می‌رود. به گونه‌ای که اگر لحظه‌ای را از دست دهید، ممکن است بخش بزرگی از زندگی سیلوریو را از دست دهید.
ممکن است این تغییرات صحنه در لحظه و شاخه به شاخه پریدن شخصیت در طول زندگیش کمی گیج‌کننده باشد، اما کارگردان تا حد مطلوبی این تغییرات را به خوبی نمایش داده است و آزاردهنده نیستند.
زمان فیلم اما کمی آزاردهنده است. با اینکه کارگردان پس از به نمایش درآمدن Bardo, False Chronicle of a Handful of Truths در جشنواره فیلم ونیز تغییراتی در سکانس‌ها ایجاد کرد و 30 دقیقه از مدت فیلم کم کرد، اما 2 ساعت و 39 دقیقه برای توصیف زندگی شخصی یک ژورنالیست، آن هم در ژانر درام، کمی خسته‌کننده است.
منابع:
