آماده باشید تا خاطرات کودکیتان با وینی د پو تغییر کند. فیلم Winnie-the-Pooh: Blood and Honey در ژانر اسلشر، بر اساس دو شخصیت وینی د پو و پیگلت است که حالا به قاتلانی ترسناک تبدیل شده‌اند.
نویسندگی و کارگردانی این اثر با ریس فریک-واترفیلد بوده است که توانست با به چالش کشیدن یکی از شخصیت‌های محبوب کودکانه نظرات متفاوتی را به خود جلب کرده است.
با مووی21 همراه باشید تا به نقد و بررسی این فیلم بپردازیم…
داستان فیلم
Winnie-the-Pooh: Blood and Honey درباره کریستوفر رابین با بازی نیکولای لئون است که به تازگی از دانشگاه بازگشته است و انتظار دارد دوستان دوران کودکی‌اش همان‌هایی باشند که قبلا دیده بود.
اما چیزی که انتظارش را نداشته است، تبدیل شدن آن‌ها به قاتلان وحشتناکی است که از انسان‌ها متنفرند.
روند داستان بیشتر شکل فیلم‌های دهه 2000 است. داستان حتی کمی رگه‌های کمدی در خود دارد. Winnie-the-Pooh: Blood and Honey ریتم ثابتی ندارد و خط داستانی مشخصی را پیش نمی‌برد.
با این حال ایده اصلی داستان درباره تأثیر بی‌توجهی کریستوفر به پو و پیگلت است که باعث شده است آن‌ها از گرسنگی و بی‌محبتی به خوی حیوانی و وحشی خود بازگردند و بدتر از آن… به دنبال انتقام از انسان‌ها باشند!
مطلب مرتبط: اقتباس ترسناک و شیطانی بامبی در راه است!
نقدهایی بر فیلم
نویسنده و کارگردان کار از بینندگان می‌خواهد که مغزهای خود را خاموش کنند و فقط چشم‌هایشان را باز نگه دارند.
اما از آن جایی که اکثر سکانس‌ها در جنگل فیلم‌برداری شده‌اند، تنها تماشای فیلم را نیز سخت می‌کند.
خنده‌دارترین بخش ماجرا ظاهر وینی د پو است. زمانی که شخصیت مهربان داستان‌های دوران کودکیتان را با همان گوش‌های گرد و بینی دکمه‌ای در نقش قاتلی با لباس سرهمی قرمز می‌بینید.
ری‌اکشن اکثر افراد داخل سینما باعث می‌شود بگوییم شاید شخصیت‌پردازی بر اساس داستان‌های کودکانه سبب شود تا اثر ساخته شده به قدری که باید، جدی گرفته نشود و بیشتر شبیه یک شوخی به نظر برسد.
شوخی عجیبی که باعث می‌شود هیچگاه از نگاه کردن به شخصیت‌های تقلبی طراحی شده توسط ریس واترفیلد خسته نشوید. آن هم زمانی که به طرز محسوسی سعی شده است تا شبیه موجودات پلید با مشکلات روانی باشند.
مشکل اصلی Winnie-the-Pooh: Blood and Honey کمبود بودجه برای این ایده و تکراری بودن روند داستانی و زیاده‌روی در صحنه‌پردازی است. موضوعی که نه تنها به ترسناک‌تر شدن فیلم کمکی نکرده است، بلکه تنها به مصنوعی به نظر رسیدن آن دامن زده است.
منبع:
